De derealiserende invloed van onze cultuur
Onze cultuur heeft een derealiserende invloed op ons, omdat het culturele verhaal, met zijn verwachtingen naar ons toe komen door opvoeding en school, maar ook gewoon de tijdgeest van onze westerse beschaving. Het lastige is dat we er zo aan gewend zijn dat we onze eigen cultuur niet meer zien. Onze geïndustrialiseerde samenleving is druk bezig met doen, doen, en nog eens doen. De arbeidsethiek van hard moeten werken. Als je zo druk bezig bent met doen, kan je dan nog wel zijn?
Schoolwaanzin
Ons scholingssysteem is een kunstmatige situatie, waarin je in feite tegen kinderen zegt, je bent geen volwaardig mens tot je klaar ben. Het is ook kunstmatig om kinderen per leeftijd bij elkaar te zetten. Vanaf heel jong moet je presteren en ben je nog niet compleet. Tijdens het leren moet je stilzitten en tellen je gevoelens en emoties niet. Je moet werken om te worden en eigenlijk ben je nu niet goed genoeg. Je moet werken om er te mogen zijn, en als je geluk hebt, zal je daar ooit aankomen. Elke keer ben je uit het nu, in de abstractie. Je bent alleen maar aan het plannen maken, nooit in het nu.
Beluister dit fragment eens
En ook deze
Het leven is geen race en het gaat niet alleen over de eindbestemming, niet alleen het pensioen bereiken.
Er zijn heel wat commentaren over het schoolsysteem die hout snijden.
Wat ik nog belangrijker vind is dat ons schoolsysteem ons niet te leren van het leven, maar dominant de mensewil door te drukken op het leven. Ons schoolsysteem leert ons niets over harmonie met het leven, wel leren geen respect te hebben voor de natuur, we leren niets over hoe gevoelens en emoties werken, hoe je conflicten met mensen oplost, maar we leren wel de illusie dat de technologie ons gaat redden.
School leert ons dat denken belangrijk is, dat serieus zijn belangrijk is, dat problemen oplossen belangrijk is. Maar het leven is geen probleem om op te lossen.
Homo ex machina
Daarbij is er, sinds de groei van de (illusie van) de technologie in de moderne tijd, ook meer de illusie van de maakbaarheid van het leven. We gebruiken de machine als metafoor en model voor ons lichaam. Je kunt functies afleiden als je kijk naar hoe ons lichaam functioneert. Tegelijkertijd is de bedoeling van ons lichaam meer dan enkele functies. We gaan meer dan ooit om met ons lichaam als een machine, en je past het aan alsof alles maakbaar is. Een machine kijkt naar functies en efficiency. Door organen terug te brengen naar een enkele functie, zoals het hart is een pomp, doe je de werkelijkheid tekort, en wil je alleen een functie zien alsof dat alles is. De werkelijkheid is meer dan deze abstractie. Bij transplantatie blijkt dat herinneringen en karaktereigenschappen mee worden getransplanteert.
Het lichaam is geen machine, als je gelukkig wenst te zijn, zal je het lichaam mogen begeesten, ermee samensmelten.
Geweld op TV
Als je naar de geschiedenis van de Films en TV kijkt, zal je duidelijk een steeds meer geweld, steeds heftiger worden. Dat is natuurlijk omdat….?
Het effect is in ieder geval dat het heftige emoties worden opgewekt, en dat het bedreigend worden ook erger wordt.
Economie
Economie is een serie abstracties waarbij je weer contact verliest met de werkelijkheid, dus midden in de scheidingsziekte komt. Vanuit hebzucht en alleen maar interesse in enkele functies, verlies je contact met het geheel.
Heelheid
Heelheid hoort de standaard te zijn. Het splitsen in lichaam en geest ontstaat steeds meer. Natuurlijk komt dit het meest voor door trauma, angst, drugsgebruik, grote stress, etc.
Toch overkomt het steeds meer mensen door onze samenleving en het onderwaarderen van gevoelens en emoties, lage eigenwaarde wat leidt tot eeuwig moeten werken om te mogen zijn. Je moet presteren om er te mogen zijn. Daarbij versnelt onze maatschappij, dus je moet steeds meer presteren. Onze maatschappij met consumptie en alles is te koop, alles is maakbaar. Cosmetische chirurgie, watje wil maak je toch gewoon. We schieten in de probleemanalyse van het hoofd, om controle te hebben en het te manipuleren zodat het zal worden zoals het zou moeten zijn. Het leven is geen probleem dat moet worden opgelost. Je bent niet incompleet. Je moet niet onafhankelijk zijn. Onafhankelijkheid is een illusie. Het is een illusie om te denken dat je het leven allemaal vanuit je denken kan plannen en doen.
Daarbij de illusie dat het leven makkelijk is, en dat je er recht op hebt om je goed te voelen.
Het leven moet niet makkelijk zijn. Het is wat het is.
Als je van jezelf eist dat je er pas mag zijn als je perfect bent, kan je lang wachten. Je oordeelt (daarmee splitst, dissociatie) en maakt het jezelf onmogelijk.